کشت گلخانه ای خیار تولید در مقیاس بزرگ
کشت پایدار خیار
بوته های خیار گلخانه ای با سرعتی سریع رشد می کنند و تولید میوه از 60 تا 70 روز پس از کاشت شروع می شود.
دما باید بین 75 درجه و 80 درجه فارنهایت (24 و 26 درجه سانتیگراد) باشد، و در حالی که دمای کوتاه مدت روز بالاتر را می توان تحمل کرد، گرمای طولانی مدت یک خطر کیفی است.
خیارهای گلخانه‌ای را می‌توان در دمای بسیار پایین‌تری برای صرفه‌جویی در هزینه‌های گرمایشی کشت کرد، اما چون سرعت رشد را کاهش می‌دهد و چرخه تولید را
طولانی‌تر می‌کند، ممکن است برای برخی از تولیدکنندگان گزینه مناسبی نباشد.
این محصول هم در خاک (با زهکشی خوب و نمک های محلول کم) و هم در محیط کشت بدون خاک مانند پیت-لیت (مخلوطی از پیت اسفاگنوم و ورمیکولیت یا پرلیت)
و یا محصولات جانبی کارخانه چوب بری (مخلوطی از پوست درخت، چوب) کشت می شود. چیپس و خاک اره). برای رشد میزان تولید خیار گلخانه ای را می توان به صورت هیدروپونیک نیز کشت کرد.
برای کشت خاک، پرورش دهندگان پتاسیم، فسفر و نیتروژن را قبل از کاشت اضافه می کنند، همچنین خاک باید قبل از کاشت از نظر pH و سطوح ریز معدنی آزمایش شود.
اگر کمبود یک ماده معدنی جزئی در طول رشد محصول آشکار شود، گیاهان را می توان با محلول پاشی درمان کرد.
استفاده از کود دامی امکان پذیر است و باعث رشد میزان تولید خیار گلخانه ای می شود اما باید از نظر شوری خاک از نزدیک مدیریت شود.
در کشت بدون خاک، یک محلول غذایی در هر چرخه آبیاری با استفاده از سیستم های آبیاری مختلف، به عنوان مثال از طریق لوله های آبیاری قطره ای استفاده می شود.
دو پاتوژن ویروسی موزاییک خیار و موزاییک هندوانه وجود دارد که تهدیدهای جدی هستند.
شته ها می توانند ویروس های موزاییک را از سایر محصولات حساس و علف های هرز را از خارج از گلخانه منتقل کنند.
کپک های پودری (Sphaerotheca fuligenea) نیز یک مشکل هستند، اما گونه های مقاوم آن در دسترس هستند.
عفونت های کپک خاکستری (Botrytis cinerea) زمانی می توانند ظاهر شوند که رطوبت به درستی کنترل نشود.
عفونت Pythium sp. می تواند در کاشت خیار رخ دهد که به عنوان “مرطوب پس از سبز شدن” شناخته می شود.
خمیدگی (انحنای بیش از حد سبزی) می تواند به دلیل عوامل مختلفی ایجاد شود، اما اعتقاد بر این است که رطوبت، دمای شدید و عدم کوددهی مناسب در این امر نقش دارند.
حشراتی که می توانند خیار گلخانه ای را به خطر بیندازند عبارتند از: مگس سفید (Trialeurodes vaporarium)، کنه های دو خال (Tetranychus urticae)، معدنچیان
برگ سبزیجات (Liriomyza sativae)، کلم لوپر (Tricoplusia ni) و تریپس گلخانه ای (Heliothorhorips halie).
پیتیوم که معمولاً به عنوان کپک های آبی شناخته می شود، می تواند باعث عفونت های جدی برای بسیاری از گیاهان گلخانه ای از جمله خیار شود.
به گفته وزارت کشاورزی بریتیش کلمبیا، عفونت پیتیوم در صورت عدم درمان می‌تواند منجر به تلفات قابل توجهی در محصول شود و چندین گونه از پیتیوم می‌تواند منجر
به “تخریب گیاهچه‌ها و پوسیدگی طوقه و ریشه در محصولات گلخانه‌ای خیار، فلفل و گوجه‌فرنگی شود.”
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.