از نظر شیمیایی، پلی استایرن یک هیدروکربن با زنجیره بلند است که امروزه پلی استایرن در بورس نیز مشاهده می شود که در آن مراکز کربن متناوب به گروه های فنیل (مشتقات بنزن) متصل می شوند.
فرمول شیمیایی پلی استایرن (C n حاوی عناصر شیمیایی کربن و هیدروژن است.
خواص این ماده با جاذبه های کوتاه برد واندروالس بین زنجیره های پلیمری تعیین می شود.
از آنجایی که مولکول ها از هزاران اتم تشکیل شده اند، نیروی جاذبه تجمعی بین مولکول ها زیاد است.
هنگامی که حرارت داده می شود (یا به دلیل ترکیبی از ویژگی های ویسکوالاستیک و عایق حرارتی با سرعت سریع تغییر شکل می یابد)، زنجیره ها می توانند درجه بالاتری از تایید را به خود بگیرند و از کنار یکدیگر لغزند.
این ضعف بین مولکولی (در مقابل استحکام درون مولکولی بالا به دلیل ستون فقرات هیدروکربنی) باعث انعطاف پذیری و کشش می شود.
توانایی سیستم برای تغییر شکل سریع بالاتر از دمای انتقال شیشه‌ای خود، به پلی استایرن (و به طور کلی پلیمرهای ترموپلاستیک) اجازه می‌دهد تا به راحتی نرم شوند و بر اثر حرارت قالب‌گیری شوند.
پلی استایرن اکسترود شده تقریباً به اندازه یک آلومینیوم بدون آلیاژ استحکام دارد، اما بسیار انعطاف پذیرتر و چگالی کمتری دارد (1.05 گرم در سانتی متر مکعب برای پلی استایرن در مقابل 2.70 گرم در سانتی متر مکعب برای آلومینیوم).
تولید
پلی استایرن یک پلیمر افزودنی است که هنگام پلیمریزه شدن مونومرهای استایرن (به هم پیوستگی) ایجاد می شود.
در پلیمریزاسیون، پیوند کربن- کربن π گروه وینیل شکسته می شود و یک پیوند σ کربن-کربن جدید تشکیل می شود که به کربن مونومر استایرن دیگر به زنجیره متصل می شود.
از آنجایی که تنها یک نوع مونومر در تهیه آن استفاده می شود، آن هم پلیمر است. پیوند σ تازه تشکیل شده قوی تر از پیوند π است که شکسته شده است، بنابراین پلی استایرن زدایی دشوار است.
حدود چند هزار مونومر به طور معمول شامل زنجیره ای از پلی استایرن هستند که وزن مولکولی 100000-400000 گرم در مول دارند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.